Зьміцер Вайцюшкевіч все тексты (слова) песен, переводы, видео, клипы

Last night I dreamt of San Pedro
Just like I'd never gone, I knew the song
A young girl with eyes like the desert
It all seems like yesterday, not far away

Tropical the island breeze
All of nature wild and free
This is where I long to be

Муз. І. Любана
Сл. А. Русака

Бывайце здаровы,
Жывiце багата,
А мы ужо ж паедзем
Да дому, да хаты.
У зялёнай дураве

Вечаровыя цені плывуць ад акна,
Пагаворым пад вечар
Не аб вечным, аб нечым,
Хоць пра тое, што хутка вясна.

Як даўно я табе не казаў пра вясну!
Прабачаюся, чуеш:
Ты са мной вясной начуеш,

Маці спявала:
Сынку, Іванку,
Ты па моры плаваў
Залаценькім ранкам.
Рыбаньку ловаў
У тумане вудкай
Доўгай, лазовай,
Як ручанька, гнуткай.

Дзе мой край? Там, дзе вечную песню пяе Белавежа,
Там, дзе Нёман на захадзе помніць варожую кроў,
Дзе на ўзвышшах Наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
І вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі Дняпро.
Ты ляжыш там, дзе сіняя Прыпяць ласкава віецца,
Дзе Сафія плыве над Дзвіною, нібы карабель…
Там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб’ецца,
Калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.

Калі з вайны вярнуліся салдаты:
“Дайшлі, – сказаў ім маршал. – Дажылі.
Па восьмыя плачы будзе плач дзевяты.
Яшчэ вам доўга плакаць на зямлі.

Віна вайны, і жах яе, і страты
На мне адным, бо вы за мной ішлі.
Па восьмыя плачы будзе плач дзевяты.

Яна пяе, цалуецца у скверы,
Вянком купальскім па Дняпры плыве,
Жыве ў надзеі, любасьці і веры –
У нашых сэрцах Беларусь жыве!

Жыве Беларусь!..

Яна жыве ў Крэве і Смаргоні,

Кожны вечар так бывае –
Надыходзіць сон.
Мружыць вочкі пачынае
Няўмольна ён.

Сьпіце, сьпіце, лялькі-цацкі,
Сьпі, мой кот Максім.
Сьпі, матуля, разам з таткам,

Лазенкі
Уладзімер Някляеў

Тое ўсё, што назвалася Зося
І паклалася ў лёсе, як знак,
Я ня ведаю, як пачалося,
І ня думаю, скончыцца як.

Калі шчасьце атуліць
Ці заціхну ў журбе,
Я заўсёды, матуля,
Успамінаю цябе.
І нясу, як закляцьце,
Перад Богам віну,
Што цябе, мая маці,
Я пакінуў адну.

Мора гранітныя хвалі,
Ад ветру чырвоныя людзі,
І ты, што мяне кахала
І болей кахаць не будзеш.
Даўнія вежы суровыя
З сухім палыном і ўзлётам,
Сатканыя з нашай любові,
Са скалаў, тугі і журботы.

Без цябе жыцьцё
Новай раніцай
Забываецца,
Адыходзячы.
І гады мае
Напаўняюцца
Непазбежнасьцю
Апраметнаю.

Владимир Маяковский

ПИСЬМО К ЛЮБИМОЙ МОЛЧАНОВА,
БРОШЕННОЙ ИМ,

как о том сообщается в N 219
"Комсомольской правды"
в стихе по имени "Свидание"

Моцнае, як сьмерць, каханьне,
Не слабейшае віно.
І калі пытаньне ўстане,
Мусіць мець адказ яно.

У мяне пытаньне ўстала,
Памажы ўлажыць яго,
Як назваць яго прыстала?

Калі раніцай ведрамі ляскала
І да рэчкі спяшалася босая,
Я цябе цалаваў краскамі,
Я цябе цалаваў росамі.
Я цябе цалаваў краскамі,
Я цябе цалаваў росамі.

Калі ўпоўдзень ішла палеткамі

Лунае, нескароны,
На векавых вятрах
Наш, ад крыві чырвоны,
Ад болю белы, сцяг.

Наш бел-чырвона-белы,
Нябесны, вольны, смелы,
Наш бел-чырвона-белы,

А чаму я хаваюся у гэтых вачах?
И блукаю па их, як па доугих начах.
Што прысниць дазваляе няздейсную мару
И усмешку, што Вам сення вельми да твару.

Вашы словы абапал маей цишыни,
Запрашаюць мяне пад свае прамяни,
Забираюць у пота апошни спакой.

Бег да цябе праз буран i імжу.
Поўз да цябе зь летуценьнем i скрухай.
Болей маўчаць не магу.
Я скажу.
Ты мяне ўважліва толькі паслухай.

Вуснамі сьмелыя словы ляплю,
Цяжка i горача ix выдыхаю: