Дрыгва все тексты (слова) песен, переводы, видео, клипы

Як кропля бурштыну застыла
У сэрцы тваім старажытнасць,
Старонкі мінуласці светлай ,
Былых часінаў празрыстасць.
Цябе не кранаюць турботы
Сучаснага чалавецтва.
Пакаштаваць дзікай волі
Жадаў ты з самога маленства.

Ціхі шэпат ліствы парушае спакой,
Спіць непралазны гушчар.
Час ад часу паветра ірве воўчы вой,
Падымаючыся да хмар.

Яны зацягнулі начны небасхіл
І цемра лес ахапіла.
Схавала ад вока ўвесь зорны пыл,

Шлях Валхвоў

Са мной гульню заладзіў вецер,
У чыстым полі сярод ночы.
Гне да долу, збіць з ног хоча,
Засыпае снегам вочы.

Але бачу, недалёка

Прыходзіць вясна, абуджаецца край
Скіне белую коўдру зямля
Прыходзіць вясна, крыху пачакай
Зноў маладосць заквітнее твая.

Як глянуў навокал – душа заспявала
Вось прыгажосць Радзімы маёй
І дуда мая пачуцця не стрымала

Яднайцеся і ідзіце, браты нашы, і ваюйце - як гэта належыць нам - за сябе на землях нашых! Хай будуць рукі стомлены не ад плуга, а ад цяжкіх мячоў, каб сталі мы вольнымі, як і прашчуры. Павінны мы сцягам нашым даць трапятаць на ветры, і каням нашым - скакаць па палях. І падняць прах вайны за сабой і даць ворагам удыхнуць яго.

Калі загінеш ў баі

Рассякаюць паветра гостры мячы,
Свішчуць над галовамі стрэлы.
Падымаюць зямлю наканечнікі дзідаў,
Цягнецца ўверх чорны дым у далечы.

Кроплі крыві ўпалі на твар,

Колер чырвоны заліў небасхіл
І вочы падняў туды кожны.
Пачаўся адлік жахлівых часін,
Імгненне жыцця стаць можа апошнім.

Не ведаеш ты, што лёс рыхтаваў
Як ёсць, усё ты прымаеш
Каб не ты, а вораг душу аддаў

У гэты апошні твой летні вечар
Месяц смуткуе разам з табой.
Ён светам халодным абдыме за плечы
І будзе старацца нясці супакой.

А заўтра настане апошні твой дзень,
Які прынясе навокал жыццё.
Твой лёс раптам акутала цень,

Зноў прачнецца моц Зямлі,
Зноў напоўніць чорныя недры,
Загамоняць векавыя лясы,
Загрыміць, затрасецца ў паветры!

Пярун маланкай расколе абшар,
І хутка прыйдзе час навальніцы.
Слёзы дажджу абмыюць твар

ПАЛЯВАННЕ

Змрок зацягвае
Зноў навокал ўсё.
Дзень адыйшоў
І ноч абшар абдымае.
Змрок крыху астудзіць
Кроў. І вось ужо

Лютая моц выступае ў паход
Ў вайне пакараць чужаземцаў,
Вядома, хто нам нясе свой прыгнёт –
Сярод буйных траў знойдзе месца.

На тварах Багоў попел спаленых вёсак,
Крыкі і плач нясе вецер
ўздымаюцца дыму Слупы да нябёсаў,

Гартаваў свой характер ў смяротных баях
Як у кузнях гартуецца зброя.
Жах ніколі не меў адлюстравання ў вачах
І нязломаны дух прагнуў волі.

Стагнала зямля ад чужацкіх нападкаў
Разліўся смутак паўсюды.
Рэха несла пагрозлівы грукат капытаў

Сёння ў нашай вёсцы свята
Выносяць лыжкі ды талеркі,
Ежы на сталах багата,
Напоўнены пітвом куфэлькі.

Крыкі, песні, ўсплёскі смеха,
Водзе моладзь карагоды.
Ды разносе гоман рэха

Старажытная Беларусь
Каралі азёраў блакітных.
Старажытная Беларусь
Зеляніна гушчараў шумлівых.
Старажытная Беларусь
Блакітная чара неба.
Старажытная Беларусь
Усё, што для зямлі нашай трэба!