Πότε αλύγιστοσ και πότε χάρτινοσ Από τα θαύματα του κόσμου εξαρτημένοσ Νότεσ ανήσυχεσ σκαλίζουν τα χωράφια μου Και κάθε άνοιξη φυτρώνουν venceremos
Όσοι με γέλασαν όσοι με κέρασαν Πικρό ποτήρι και άχρηστουσ κανόνεσ Θα ηττηθούν από ότι πιο αδύναμο Από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνεσ
Ψυχή αδάμαστη θεριό ανήμερο Το απολιθωμένο φωσ θα σε λογχίσει Κι απ' το διάφανο το τραύμα το γλυκό Ένασ σαμπάχ μακριά θα φτερουγίσει Иногда гибкий, а иногда бумажный Зависимость от чудес света Беспокойные ноты вырезают мои поля И каждую весну они выращивают венсеремос
Те, кто меня рассмешил, те, кто лечил меня. Горькое стекло и бесполезные правила Их победят самые слабые Из травы, покрывающей твои руины
Неукротимая душа, беспокойный зверь Окаменелый свет пронзит тебя копьем И от прозрачной травмы сладкий Сабах далеко будет трепетать