АктрысаНад сонмам гледачоў Вы сьветла панавалі
Самотнаю душой, суперніца жыцьця.
І захлыналі ўсіх пяшчоты Вашай хвалі
І несьлі ў акіян сьвятога забыцьця.
Ад рэўнасьці да Вас сябе губляла мэта,
І рэкі ўсё назад да Вашых ног цяклі,
І перайначыць лёс валадара й паэта
Будзе дожджЛетні вечар прапануе свой спакой,
Я гляджу ў яго пранізьлівы падман,
Я пайду, калі паклічаш за табой
Стараною, дзе шляхоў пакуль няма.
Не захоча хай ніхто мяне шукаць,
Нічыіх я не вазьму з сабой праблем,
Разумею, што ня гэтага чакаў,
Вясновы дзеньВясновы дзень быў радасьцю даўгі,
Ды скарацеў, зрабіўшыся зімовым.
Цяпер даўжэе ноч маёй тугі,
Яна не падуладная замовам.
Я разумею ноч, а мне яна
Не паспрыяе, не паспагадае.
Тады было сьвятло, была вясна,
Залюляю як кахаюЗалюляю, як кахаю
(муз. З. Вайцюшкевіча, верш У. Някляева)
Як неба люляе аблокі,
Як возера хвалі люляе,
Дрыготка, пяшчотна, высока
Цябе калышу-калыхаю.
Калыханка для дарослых"Калыханка для дарослых"
(муз. З. Вайцюшкевіча, верш М. Анемадыстава)
Am___________Dm
Ці помніш ты, як прабівала
Am___________Dm
Трава маладая панцыр асфальту?
Dm
Калыханка для душыКалыханка для душы
(муз. З. Вайцюшкевіча, верш Л. Дранька-Майсюка)
Паглядзім на Вэнэру-заранку,
Што стаілася ў нашым вакне,
І сьпяём для душы калыханку,
Хай да ранку душа адпачне.
Калыханка-лічылкаЗорачкі-заранкі,
Гэта кветкі неба;
Пасьля калыханкі
Спаць заўсёды трэба.
Раз, два, тры, чатыры, пяць,
Засынай!
Раз, два, тры, чатыры, пяць,
Баю-бай!
Капае дожджКапае, капае дождж.
Кроплі аб шкло разьбіваюцца.
Восень сумуе…
А ўсё ж
Летнія мары збываюцца.
Мокрыя шаты садоў
Перагукаюцца весела –
Не дазволь мне пайсьціНе дазволь мне пайсьці... Затрымай...
Рукі на грудзях скрыжуй стамлёна...
Хай сабе ня варты я праклёну –
Праклінай.
Праклінай, галосячы пра страты,
Адзіноту, здраду і тугу.
Не магу я
НёманОй, Нёман, і песьня, і слава
Народу майго і зямлі,
Магілаю ворагам цеснай
Ня раз твае хвалі былі.
Ой, Нёман! Ой, бацька мой Нёман,
Як сонца, як дзень дарагі,
Касьцямі зьвяругаў шаленых
Пад уздых каганцаМы ня тое ўсё разумелі,
Калі лямпе хапала агню.
Заўважыць як сьлед не пасьпелі
Загібелага на караню.
Мы наўпрост пракладалі дарогу,
Не шукаючы нават прычын.
І цяпер, калі нас не так многа,
Нам ня хочацца ў далячынь.
Панi трошкi у гадахЦыгарэтны туман ападае ў кавярні,
І канкрэтны раман круціць хітры ліхвяр,
Пані трошкі ў гадах, вочы, быццам ліхтарні,
Тут слугуе туга, тут настрой – гаспадар.
З чаркі змову вядуць, захапляюцца плёткі.
Пані трошкі ў гадах і ліхвяр не стары,
І хмялее ліхвяр, і ня лічыць адсоткі,
Перажыты дзеньРаскіданы сьнег,
Збунтаваны шлях.
Быццам разьвіталіся,
А куды ісьці?
Перажыты дзень
Не канчаецца,
А ноч не пачынаецца,
Покуль побач ты.
РадзімаГульні дзіцячыя, рэчка і лес
Мне ўпрыгожваюць лепшыя сны.
Ва ўспамінах аб мінулым па Радзіме сум жыве
Мроямі сьветлымі вечнай вясны.
Час няўмольна там старыць матуль
І ўспамінамі кліча дзяцей.
Дождж і вецер там такія ж, сонца сьвеціць, як усюль,
Раз ды разок1. Ой ты віно - гаркота,
Піў бы, каб не лянота,
Толькі я не зляную
Чарыцу зеляную!
Раз ды разок з разочкам -
Чарка пайшла кружочкам...
Раз ды разок,
РаскажыРаскажы мне пра дождж, раскажы.
Хто ў небе зьбірае дажджы,
Што шматдзённа ільюць на маю галаву.
Хто ў небе зьбірае дажджы?
Пакажы мне сябе, пакажы,
Не чакай, покуль час прабяжыць.
Слова моўчкі аддай
І пытаньні здымай,
Сьпі, мая кветачкаСьпі, мая кветачка
(муз. народная, верш А. Камоцкага)
Сьпі, мая кветачка,
Любая дзетачка,
Люльку пад грушаю
Ветрык пагушкае.
Так и со мнойФлоты — и то стекаются в гавани.
Поезд — и то к вокзалу гонит.
Ну а меня к тебе и подавней —
я же люблю!—
тянет и клонит.
Скупой спускается пушкинский рыцарь
подвалом своим любоваться и рыться.
Так я
Ты прымусіла пецьТы прымусіла пець абарваныя струны,
Ды стаміліся пальцы, ўзяўшы першы акорд.
А сама цішыня ўсьміхнулася сумна,
А пасьля быў уздых, а за ім быў паўтор.
І чаму тая песьня раптоўна ўзьнікла,
Запрашэньнем патанчыць сярод летняга сну.
І ад гэтае песьні так цяжка адвыкнуць,
Ціха ноч ступаеЦіха ноч ступае
(муз. З. Вайцюшкевіча, верш Р. Барадуліна)
Ціха ноч ступае
З зорнаю сявенькай.
Па сінім Дунаі
Дзед плыве сівенькі.
А вязе ён кадку,
Шчыра кахаюШчыра кахаю
Генадзь Бураўкін
Бег да цябе праз буран i імжу.
Поўз да цябе зь летуценьнем i скрухай.
Болей маўчаць не магу.
Я скажу.
Ты мяне ўважліва толькі паслухай.
Я ведаюЯ ведаю, што лісьце ападзе,
Але пакуль ня думаю пра гэта.
І бесклапотным падаецца лета,
І ўжо няма адбою ад надзей.
Непазьбежнасьць восені жыве,
Лёгка зводзіць мары да спакусы,
Адыходзіць, толькі каб вярнуцца,