Мы рушым на захад, мы крочым на ўсход, Куды загадаюць нам. Халодным паглядам сталёвых вачэй У твары глядзіць вайна.
Ззаду вагонь, уперадзе дым, Абвугленая вясна. Мы крочым няспынна, напрамак адзін. Напрамак адзін - вайна!
Пануе над выпаленай зямлёй, Цісьнецца ў думкі і сны. Халодны бязьлітасны механізм, Тупая машына вайны.
Яна падначальвае нас сабе, Душы нішчыць яна. Наш боль, наша роспач, наш жах - няўзнак: Тут гаспадарыць вайна!
Паслухай, брат, Мне б азірнуцца, убачыць знаёмыя вочы... Я ведаю, брат, Нам не вярнуцца з гэтае ночы!
Мне мая зброя рукі пячэ, Я б кінуў яе і пракляў, Але ў жаўнера на кожнай вайне Ёсьць абавязак страляць.
Ёсьць абавязак страляць у людзей, І гэты закон не зьмяніць. Ёсьць у нас права, права на сьмерць У сьнезе, гразі ці ў вагні.
Паслухай, брат, Мне б азірнуцца, убачыць знаёмыя вочы... Я ведаю, брат, Нам не вярнуцца з гэтае ночы! We rushym on zahad we Croce on ўskhod , Kuda zagadayuts us. Halodnym paglyadam Stalowa vachey We creature glyadzіts Vine .